Zamanda Yolcu(luk)-Osman Selvi

Oruç Aruoba’nın

“Atıp bırakırsınız dününüzü’’ ile

‘’Yürüyüp gidersiniz geleceğe’’

satırlarından da anlaşıldığı gibi

insan zamanda bir yolcudur.

Bu yolculukta önemsediğimiz şeyin

dün değil, daima yarın olduğunu;

nereden gelip nereye gittiğimizin ise

çoğu zaman farkında olmadığımızdan

dem vurur.

Neler yaptığımızı belki biz önemsemeyiz

(hatalarımız, doğrularımız) fakat bu

eylemlerimiz zamanın (dünyanın) içinde

her daim var olur ve ‘’yankılanır durur’’;

biz duyup önemsemesek bile.

Oruç Aruoba’nın satırlarında bir

kavramı fazlaca hissederim.

Bu ‘’zaman’’ kavramından başka bir

şey değil elbette.

Bu noktada aklıma Fransız ressam Pierre Mignard’ın meşhur Kronos

Eros’un Kanatlarını Kesiyor tablosu geliyor.

Çünkü zaman aşkı yener, her şeyi yendiği gibi!

Çünkü

o ölümsüzdür.

Her şey zamanda yaşar, zamanla kaybolur.

Kişi zamanda doğar, zamanla toprak olur.

Zamanın tözü yoktur, o hep vardır.

Hayat (kişi) onda yaşar,

dünya onunla var olur.

Bu anlamda Mignard’ın da anlatmak istediği gibi zaman bir nevi tanrıdır.

Oruç Aruoba’nın sevdiğim bir

şiiri vardır. Orada da şöyle der:

’’Yola çıkan kişinin, hep ayağına takılır yerleşikler.’’ (Yürüme, Oruç Aruoba)

Bu satırı şöyle önemli buluyorum;

başka bir eserinde

‘’Tutamaklar bulup kendilerine’’ satırı ile

çevremizdeki insanların bize

hatalarımızı-başarılarımızı seslenmelerinin sebebi,

bizi tutunacak bir dal olarak görmeleridir

fakat burada bizden (yolcudan) tutunan yerleşikler,

yolumuzdaki engellerdir

ancak yolcunun komşusu olmaz sadece yoldaşı olur.

Yerinde sayanların (yerleşiklerin)

işleri (eylemleri) kirlidir; onlar yozlaşmışlardır.

Bilmezler suyun nasıl çağladığını

çünkü tıkamışlardır kulaklarını.

Görmezler ışığın bezip devrildiği yeri

çünkü gözlerini hırs bürümüştür

ama öyledir işte tüm bunlar boşunadır.

Zaman bengidir fakat insan fanidir.

O da tüm ataları gibi gelip geçecektir bu

kavramdan sadece.

O da tüm ataları gibi hükmetmek isteyecektir zamana.

O da tüm ataları gibi yenilecektir zamana.

Çünkü zaman insanı yener,

Her şeyi yendiği gibi!

İnsanın gelip geçtiği bu mekandan geriye kalan:

sadece bir hiçliktir; koca bir hiçlik!

Ne yazık ki her şey boşunadır.

Ne yerleşikler hep aynı kalır ne de yolcular (yollar).

Onların değişmeyen tek özelliği sıfatlarıdır.

Aynı ‘’zaman’’ gibi.

Yolcunun ve yerleşiğin geriye bırakacağı yankılar ise

Elbette yer bulur zamanda kendine.

Onların günahları ya da

sevaplarını (hata ve başarılarını) ise

onların ardından gelenler

(torunları) çeker fakat tüm

bunlar boşunadır çünkü insan

sadece bir yolcudur.

Yerleşikler bile...